1 یکی پیری مشوّش روزگاری بر فضل ربیع آمد بکاری

2 ز شرم وخجلت و درویشی خویش ز عجز و پیری و بی‌خویشی خویش

3 سنانی تیز بود اندر عصایش نهاد از بیخودی بر پشتِ پایش

4 روان شد خون ز پای فضل حالی برآمد سرخ و زرد آن صدرّ عالی

5 نزد دم تا سخن جمله بیان کرد بلطفی قصّه زو بستد نشان کرد

6 چو پیر از پیشِ او خوش دل روان شد ز زخمش فضل آنجا ناتوان شد

7 بزرگی گفت آخر ای خداوند چرا بودی بدرد پای خرسند

8 یکی فرتوت پایت خسته کرده تو گشته مستمع لب بسته کرده

9 چو از پای تو آخر خون روان شد توان گفتن که از پس می‌توان شد

10 چنین گفت او که ترسیدم که آن پیر خجل گردد خورد زان کار تشویر

11 ز جرم خویشتن در قهر ماند ز حاجت خواستن بی بهر ماند

12 ز بار فقر چندان خواری او را روا نبود چنین سرباری او را

13 زهی مهر و وفا و بُردباری وفاداری نگر گر چشم داری

14 چنین فضلی که صد فصل ربیعست ز فضل حق نه از فضل ربیعست

15 تو مردی ناجوانمردی شب و روز اگر مردی جوانمردی در آموز

16 مجوی ای خاک چون آتش بلندی چو توخاکی مشو آتش بتندی

17 اگر آن پیشگه می‌بایدت زود درین ره خاکِ ره می‌بایدت بود