1 یکی حبشی بر پیغامبر آمد که تَوبه می‌کنم وقتش درآمد

2 اگر عفوست وگر توبه قبولست مرا بر پشتی چون تو رسولست

3 پیمبر گفت چون تو توبه کردی یقین می‌دان که آمرزیده گردی

4 دگر ره گفت آن حبشی که آنگاه که بودم در گناه خویش گمراه

5 گناهم حق چو نپسندیده باشد میان آن گناهم دیده باشد

6 پیمبر گفت پس تو می‌ندانی که بر حق ذرّهٔ نبوَد نهانی

7 گناهت ذرّه ذرّه دیده باشد ولیکن از کَرَم پوشیده باشد

8 چو حبشی این سخن بشنید ناگاه برآورد از دل پر خون یکی آه

9 چنان آن آهش از دل تاختن کرد که مرغ جانش را بیخویشتن کرد

10 به پیش مصطفی بر خاک افتاد سوی حق پاک رفت و پاک افتاد

11 صلا در داد یاران را پیمبر که بشتابید ای اصحاب یکسر

12 که تا برکشتهٔ حق غرق تشویر بگوئید و بپیوندید تکبیر

13 کسی کو کشتهٔ شرم و حیا شد اگر مُرد او تن او توتیا شد

14 اگر تو ذرّهٔ خاکش ببوئی بوَد صد بحر پر تشویر گوئی