1 برروی ما چوصبح نه‌رنگی شکسته است گردی ز دامن تپش دل نشسته است

2 بی‌آفتاب وصل تو بخت سیاه ما مانند سایه آینهٔ زنگ بسته است

3 زاهد حذر ز مجلس مستان‌که موج می صد توبه را به یک خم ابرو شکسته است

4 در بزمگاه عشق هوس را مجال نیست تا شعله‌گرم جلوه شود دود جسته است

5 در خلوتی‌که حسن تو دارد غرور ناز حیرت زچشم‌آینه بیرون نشسته است

6 نومیدی‌ام ز درد سر آرزو رهاند آسوده‌ام که رشتهٔ سازم گسسته است

7 تا چند با درشتی عالم نساختن این باغ را اگر ثمری هست خسته است

8 آزاد نیستی همه‌گر بی‌نشان شوی عنقا هم اززبان خلایق نرسته است

9 ما لاف طاقت از مدد عجز می‌زنیم پرواز ما چو رنگ به بال شکسته است

10 آزاد ظالم از اثر دستگاه اوست بیدل به خون نشستن خنجرزدسته است