بر سر مژگان یار من مزن از شاطرعباس صبوحی غزل 19

1 بر سر مژگان یار من مزن انگشت آدم عاقل به نیشتر نزند مشت

2 پرده چو باد صبا ز روی تو برداشت ریخت به خاک آبروی آتش زرتشت

3 پیش لبت جان سپردم و به که گویم بر لب آب حیات، تشنگیم کشت

4 پشت مرا اگر غمت شکست، عجب نیست بار فراق تو، کوه را شکند پشت

5 خون مرا چشم جادوی تو نمی‌ریخت از پی قتلم لبت به شیر زد انگشت

6 مغبچگان، پای از نشاط بکوبید دختر رز می‌رود به حجلهٔ چرخشت

7 کافر و مؤمن چو روی خوب تو بینند آن به کلیسا و این به کعبه کند پشت

8 دشمن اگر می‌کُشد، به دوست توان گفت با که توان گفت اینکه: دوست مرا کُشت؟

9 آب حیاتش تراود از بن ناخن آنکه لبت را نشان دهد به سر انگشت

10 کام، صبوحی نبرد از لب لعلت تا که به خون جگر چو غنچه نیاغشت