1 بر آستان خرابات عشق مستانند که نقد هر دو جهان را بهیچ نستانند

2 براق همت عالی بتازیانه شوق در آن فضا که بجز دوست نیست میرانند

3 ز هر چه هست بکلی دو دیده بردوزند ولی ز روی دلارام خویش نتوانند

4 نظر حرام شناسند جز بروی حبیب بغیر دوست خود اندر جهان نمیدانند

5 گدای کوی نیازند و خاک راه ولیک فراز مسند اقلیم عشق سلطانند

6 شهان بی حشم و مفلسان محتشمند از این طوایف رسمی بکس نمیمانند

7 فتاده بی سر و پایند بر در دلدار ولی بگاه روش سروران میدانند

8 چو لاله گرچه بسی داغ بر جگر دارند ز شوق چون گل سوری همیشه خندانند

9 برای آنکه ز غیرت بغیر دل ندهند بر آستانه دل چون حسین دربانند