به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 911

1 به روز مرگ چو تابوت من روان باشد گمان مبر که مرا درد این جهان باشد

2 برای من مگری و مگو دریغ دریغ به دام دیو درافتی دریغ آن باشد

3 جنازه‌ام چو ببینی مگو فراق فراق مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد

4 مرا به گور سپاری مگو وداع وداع که گور پرده جمعیت جنان باشد

5 فروشدن چو بدیدی برآمدن بنگر غروب شمس و قمر را چرا زیان باشد

6 تو را غروب نماید ولی شروق بود لحد چو حبس نماید خلاص جان باشد

7 کدام دانه فرورفت در زمین که نرست چرا به دانه انسانت این گمان باشد

8 کدام دلو فرورفت و پر برون نامد ز چاه یوسف جان را چرا فغان باشد

9 دهان چو بستی از این سوی آن طرف بگشا که های هوی تو در جو لامکان باشد