بر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 910

1 بر آستانه اسرار آسمان نرسد به بام فقر و یقین هیچ نردبان نرسد

2 گمان عارف در معرفت چو سیر کند هزار اختر و مه اندر آن گمان نرسد

3 کسی که جغدصفت شد در این جهان خراب ز بلبلان ببرید و به گلستان نرسد

4 هر آن دلی که به یک دانگ جو جوست ز حرص به دانک بسته شود جان او به کان نرسد

5 علف مده حس خود را در این مکان ز بتان که حس چو گشت مکانی به لامکان نرسد

6 که آهوی متأنس بماند از یاران به لاله زار و به مرعای ارغوان نرسد

7 به سوی عکه روی تا به مکه پیوندی برو محال مجو کت همین همان نرسد

8 پیاز و سیر به بینی بری و می‌بویی از آن پیاز دم ناف آهوان نرسد

9 خموش اگر سر گنجینه ضمیرستت که در ضمیر هدی دل رسد زبان نرسد