روی بنمای که دیوانه از کمال‌الدین اسماعیل غزل 115

1 روی بنمای که دیوانه شدم رحمتی، کز غمت افسانه شدم

2 شمع رخسار تو نادیده تمام من دل سوخته پروانه شدم

3 آشناییّ غمت بود سبب کز همه شادی بیگانه شدم

4 باغم دل شکنت در پنجه من بی دل که چه مردانه شدم

5 دام زلف تو ندیدم بر راه ناگهان شیفتة دانه شدم

6 آرزوی لب میگویم خاست نزگزافی سوی میخانه شدم

7 هوس زلف چو ز نجیرم کرد نه ز بی عقلی دیوانه شدم