بر سبزه نشست بلبل از ملک‌الشعرا بهار غزل 370

1 بر سبزه نشست بلبل و قمری باید می سرخ چون گل حمری

2 آری ‌می‌ سرخ‌ درخور است ‌از آنک بر سبزه نشست ‌بلبل و قمری

3 آن سرخ میئی که گرش بربویی نشناسیش از بنفشهٔ برّی

4 آن می که سحابش اندرون بینی رخشنده‌تر از ستارهٔ شعری