بر گلویم تیغ ترک تند خوی از فضولی بغدادی غزل 132

1 بر گلویم تیغ ترک تند خوی من رسید تشنه لب بودم که آبی بر گلوی من رسید

2 از نسیم وصل جانها را معطر شد دماغ غالبا کز ره غزال مشکبوی من رسید

3 ژاله وش بارید ازو سنگ ملامت بر سرم آفتی برگشت زار آرزوی من رسید

4 کشته آنم که در جولان سمند ناز را سرکشند از سرکشی هرگه که سوی من رسید

5 عالم از افسانه فرهاد و مجنون شد تهی تا بگوش اهل عالم گفت و گوی من رسید

6 همچو من دیوانه دیگر بسرحد فنا گر رسید البته هم در جست و جوی من رسید

7 گفتم از گریه فضولی پای در گل ماند گفت اینچنین بهتر که نتواند بکوی من رسید