بر گردنم از مویت پیوسته از غبار همدانی غزل 95

1 بر گردنم از مویت پیوسته طناب اولی سرپنجه ات از خونم همواره خضاب اولی

2 در خُمّ فلاطونی اسرار محبت نیست یک چند فرو رفتن در خُمّ شراب اولی

3 عشق آمد و عقلم را در پرده نهان فرمود کاین صورت بی معنی در زیر نقاب اولی

4 چون وصل میسّر شد دل ناله فزونتر کرد چون عیش فراهم شد با چنگ و رباب اولی

5 این مسجد اگر روزی میخانه تواند شد محراب و شبستانش امروز خراب اولی

6 بر شیشه بنه پنبه چون موی سپید آید صهبای کهن خوردن در عهد شباب اولی

7 چون عمر گرامی را با وصل درنگی نیست گر هجر فراز آید البته شتاب اولی