1 بر من فسون عجز در ایجاد خوانده‌اند چون‌گل به دامن آتش رنگم نشانده‌اند

2 خواهد عبیر پیرهن عافیت شدن خاکبببتری کز اخگر طبعم دمانده‌اند

3 کس آگه از طبیعت عصیان‌پرست نیست بر روی خلق دامن‌ تر کم تکانده‌اند

4 دود دماغ نشو و نمای طبایع است چون شمع ریشه ‌ای همه در سر دوانده‌اند

5 از هر نفس‌که ما و منی بال می‌زند دستی‌ست کز امید سلامت فشانده‌اند

6 باید چو شمع چشم ز خود بست و درگذشت بر ما همین پیام تسلی رسانده‌اند

7 ممنون دستگیری طاقت که می‌شود ما را ز آستان ضعیفی نرانده‌اند

8 بانگ جرس شنو ز پی‌کاروان مدو هرجا رسیده ‌اند رفیقان نمانده ‌اند

9 بیدل درین هوسکده مگذر ز پاس دل آیینه را به مجلس‌کوران نخوانده‌اند