1 بر سر کفر و دین فشان رحمت عام خویش را بند نقاب بر گشا ماه تمام خویش را

2 زمزمهٔ کهن سرای گردش باده تیز کن باز به بزم ما نگر ، آتش جام خویش را

3 دام ز گیسوان بدوش زحمت گلستان بری صید چرا نمی کنی طایر بام خویش را

4 ریگ عراق منتظر ، کشت حجاز تشنه کام خون حسین باز ده کوفه و شام خویش را

5 دوش به راهبر زند ، راه یگانه طی کند می ندهد بدست کس عشق زمام خویش را

6 ناله به آستان دیر بیخبرانه می زدم تا بحرم شناختم راه و مقام خویش را

7 قافله بهار را طایر پیش رس نگر آنکه بخلوت قفس گفت پیام خویش را