عمر بگذشت به بی‌حاصلی از حافظ شیرازی غزل 455

1 عمر بگذشت به بی‌حاصلی و بوالهوسی ای پسر جام می‌ام ده که به پیری برسی

2 چه شکرهاست در این شهر که قانع شده‌اند شاهبازان طریقت به مقام مگسی

3 دوش در خیل غلامان درش می‌رفتم گفت ای عاشق بیچاره تو باری چه کسی

4 با دل خون شده چون نافه خوشش باید بود هر که مشهور جهان گشت به مشکین نفسی

5 لمع البرق من الطور و آنست به فلعلی لک آت بشهاب قبس

6 کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش وه که بس بی‌خبر از غلغل چندین جرسی

7 بال بگشا و صفیر از شجر طوبی زن حیف باشد چو تو مرغی که اسیر قفسی

8 تا چو مجمر نفسی دامن جانان گیرم جان نهادیم بر آتش ز پی خوش نفسی

9 چند پوید به هوای تو ز هر سو حافظ یسر الله طریقا بک یا ملتمسی