عمر چون بی آرزوی لعل جانان از قصاب کاشانی غزل 134

1 عمر چون بی آرزوی لعل جانان بگذرد رهروی باشد که بی آب از بیابان بگذرد

2 آنکه خواهد طی نماید شاه‌راه عشق را شرط آن باشد که اول گام از جان بگذرد

3 عشق روگردان ز تیر بی‌حد معشوق نیست شهد پرقیمت شود چون از نیستان بگذرد

4 می‌تواند همچو اسکندر شود آیینه‌دار خشک‌لب هرکس ز پیش آب حیوان بگذرد

5 دیده جای توست زین منظر قدم بیرون منه سرو را کی دل برآید کز خیابان بگذرد

6 گر نه‌ای آگه ز دل‌ها بر کف آر آیینه را غمزه را گو تا به خیل ناز از سان بگذرد

7 بس که گشتم ناتوان دارد نگه در دیده‌ام آن‌قدر ضعفی که نتواند ز مژگان بگذرد

8 منع قصاب از تماشای جمال خود مکن کی تواند بلبل از سیر گلستان بگذرد