آه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3029

1 آه که دلم برد غمزه‌های نگاری شیر شگرف آمد و ضعیف شکاری

2 هیچ دلی چون نبود خالی از اندوه درد و غم چون تو یار و دلبر باری

3 از پی این عشق اشک‌هاست روانه خوب شهی آمد و لطیف نثاری

4 چشم پیاپی چو ابر آب فشاند تا ننشیند بر آن نیاز غباری

5 کان شکر آن لبست باد بقایش تا که نماند حزین و غوره فشاری

6 نک شب قدرست و بدر کرد عنایت بر دل هر شب روی ستاره شماری

7 بی مه او جان چو چرخ زیر و زبر بود ماهی بی‌آب را کی دید قراری

8 خود تو چو عقلی و این جهان همه چون تن از تن بی‌عقل کی بیاید کاری

9 خلعت نو پوش بر زمین و زمانه خلعت گل یافت از جناب تو خاری

10 گر نبدی خوی دوست روح فشانی خود نبدی عاشقی و روح سپاری

11 خرقه بده در قمارخانه عالم خوب حریفی و سودناک قماری

12 بهر کنارش همی کنار گشایم هیچ کس آن بحر را ندید کناری

13 تن بزنم تا بگوید آن مه خوش رو آنک ز حلمش بیافت کوه وقاری