آه ازین کودکان از امیر معزی نیشابوری غزل 61

1 بر گل از سنبل نگارم دام مادام آورد تا چو صیادان دلم را پای در دام آورد

2 سرو سیم اندام چون دعوی صیادی کند دام دلها برگل از سنبل به‌ اندام آورد

1 باغ شد از ابر پر ز لؤلؤ لالا راغ شد از باد پر ز عنبر سارا

2 شد به هوا درگسسته رشتهٔ گوهر شد به زمین برگشاده اَزهَر دیبا

1 آن خداوندی که او بر پادشاهان پادشاست مستحق عُدّت و مجد و جلال و کبریاست

2 گر به دل خدمت‌ کنی او را سزای خدمت است ور به‌جان اورا ثناگویی سزاوار ثناست