از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 67

1 از آن مایی ای مولا اگر امروز اگر فردا شب و روزم ز تو روشن زهی رعنا زهی زیبا

2 تو پاک پاکی از صورت ولیک از پرتو نورت نمایی صورتی هر دم چه باحسن و چه بابالا

3 چو ابرو را چنین کردی چه صورت‌های چین کردی مرا بی‌عقل و دین کردی بر آن نقش و بر آن حورا

4 مرا گویی چه عشقست این که نی بالا نه پستست این چه صیدی بی ز شستست این درون موج این دریا

5 ایا معشوق هر قدسی چو می‌دانی چه می‌پرسی که سر عرش و صد کرسی ز تو ظاهر شود پیدا

6 زدی در من یکی آتش که شد جان مرا مفرش که تا آتش شود گل خوش که تا یکتا شود صد تا

7 فرست آن عشق ساقی را بگردان جام باقی را که از مزج و تلاقی را ندانم جامش از صهبا

8 بکن این رمز را تعیین بگو مخدوم شمس الدین به تبریز نکوآیین ببر این نکته غرا