ای که شمشیر جفا بر سر ما از سعدی شیرازی غزل 488

1 ای که شمشیر جفا بر سر ما آخته‌ای دشمن از دوست ندانسته و نشناخته‌ای

2 من ز فکر تو به خود نیز نمی‌پردازم نازنینا تو دل از من به که پرداخته‌ای

3 چند شب‌ها به غم روی تو روز آوردم که تو یک روز نپرسیده و ننواخته‌ای

4 گفته بودم که دل از دست تو بیرون آرم باز دیدم که قوی پنجه درانداخته‌ای

5 تا شکاری ز کمند سر زلفت نجهد ز ابروان و مژه‌ها تیر و کمان ساخته‌ای

6 لاجرم صید دلی در همه شیراز نماند که نه با تیر و کمان در پی او تاخته‌ای

7 ماه و خورشید و پری و آدمی اندر نظرت همه هیچند که سر بر همه افراخته‌ای

8 با همه جلوه طاووس و خرامیدن کبک عیبت آن است که بی مهرتر از فاخته‌ای

9 هر که می‌بیندم از جور غمت می‌گوید سعدیا بر تو چه رنج است که بگداخته‌ای

10 بیم مات است در این بازی بیهوده مرا چه کنم دست تو بردی که دغل باخته‌ای