ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2362

1 ای دو چشمت جاودان را نکته‌ها آموخته جان‌ها را شیوه‌های جان فزا آموخته

2 هر چه در عالم دری بسته‌ست مفتاحش تویی عشق شاگرد تو است و درگشا آموخته

3 از برای صوفیان صاف بزم آراسته وانگهانی صوفیان را الصلا آموخته

4 وز میان صوفیان آن صوفی محبوب را سر معشوقی مطلق در خلاء آموخته

5 و آن دگر را ز امتحان اندر فراق انداخته سر سر عاشقانش در بلا آموخته

6 عشق را نیمی نیاز و نیم دیگر بی‌نیاز این اجابت یافته و آن خود دعا آموخته

7 پیش آب لطف او بین آتشی زانو زده همچو افلاطون حکمت صد دوا آموخته

8 با دعا و با اجابت نقب کرده نیم شب سوی عیاران رند و صد دغا آموخته

9 پرجفایانی که ایشان با همه کافردلی مر وفا را گوش مالیده وفا آموخته

10 زخم و آتش‌های پنهانی است اندر چشمشان کهنان را همچو آیینه صفا آموخته

11 جمله ایشان بندگان شمس تبریزی شده در تجلی‌های او نور لقا آموخته