ای برون از بلندی و پستی از اوحدی مراغه‌ای غزل 762

1 ای برون از بلندی و پستی جز تو کس را نمی‌رسد هستی

2 عقل در وادی محبت تو ره غلط می‌کند ز سرمستی

3 تا سر جمله‌ها شود نامت خویشتن را به جمله بر بستی

4 حلقه‌ای نیست خالی از ذکرت گر چه در هیچ حلقه ننشستی

5 بودن ما جدا نبود از تو با تو بودیم تا تو بودستی

6 بر سر چار سوی رغبت خویش نخریدی دلی، که نشکستی

7 اوحدی، گر وصال او خواهی ببر از خویشتن، که پیوستی