ای شاه نگویمت از امیر معزی نیشابوری رباعی 170

1 ای آفتاب شاهی تخت آسمان توست ملک زمین مسخر حکم روان توست

2 صاحبقران و خسرو روی زمین تویی دولت همیشه رهبر و صاحبقران توست

1 گوهری گویا کزو شد دیده پرگوهر مرا کرد مشکین چنبر او پشت چون چنبر مرا

2 عشق او سیمین و زرّین ‌کرد روی و موی من او همی خواهد که بِفریبد به سیم و زر مرا

1 هرکه آن چشم دژم بیند و آن زلف دوتا اگر آشفته و شوریده شود هست روا

2 منم اینک شده آشفتهٔ آن چشم دُژَم منم اینک شده شوریدهٔ آن زلف دو تا