ای دل از دیده فزون دیده از فضولی بغدادی غزل 244

1 ای دل از دیده فزون دیده ز دل سوی تو مایل دلم از دیده ترا می طلبد دیده ام از دل

2 چه عجب میل تو از سادگی مردم چشم تو بلایی چه شناسند ترا مردم غافل

3 نقش از سنگ بشستن نرود چند بگریم چو ستم یافت رقم در دلت از گریه چه حاصل

4 چو خط نامه که خواهند بشویند ز اشکم نشده محو دل از دل نشود نقش تو زایل

5 عالمی گریه کنان بر غم من در غم عشقت من بدان عشق تو قایل

6 نیست در سلسله های خم زلفت دل سوزان هست آویخته قندیل فروزان بسلاسل

7 نیست در دهر کسی قابل تمکین اقامت جز فضولی که سر کوی ترا ساخته منزل