ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2377

1 ای خداوند یکی یار جفاکارش ده دلبری عشوه ده سرکش خون خوارش ده

2 تا بداند که شب ما به چه سان می‌گذرد غم عشقش ده و عشقش ده و بسیارش ده

3 چند روزی جهت تجربه بیمارش کن با طبیبی دغلی پیشه سر و کارش ده

4 ببرش سوی بیابان و کن او را تشنه یک سقایی حجری سینه سبکسارش ده

5 گمرهش کن که ره راست نداند سوی شهر پس قلاوز کژ بیهده رفتارش ده

6 عالم از سرکشی آن مه سرگشته شدند مدتی گردش این گنبد دوارش ده

7 کو صیادی که همی‌کرد دل ما را پار زو ببر سنگ دلی و دل پیرارش ده

8 منکر پار شده‌ست او که مرا یاد نماند ببر انکار از او و دم اقرارش ده

9 گفتم آخر به نشانی که به دربان گفتی که فلانی چو بیاید بر ما بارش ده

10 گفت آمد که مرا خواجه ز بالا گیرد رو بجو همچو خودی ابله و آچارش ده

11 بس کن ای ساقی و کس را چو رهی مست مکن ور کنی مست بدین حد ره هموارش ده