ای از جلال الدین محمد مولوی مثنوی معنوی 207

1 ای سگ طاعن تو عو عو می‌کنی طعن قرآن را برون‌شو می‌کنی

2 این نه آن شیرست کز وی جان بری یا ز پنجهٔ قهر او ایمان بری

3 تا قیامت می‌زند قرآن ندی ای گروهی جهل را گشته فدی

4 که مرا افسانه می‌پنداشتید تخم طعن و کافری می‌کاشتید

5 خود بدیدیت آنک طعنه می‌زدیت که شما فانی و افسانه بدیت

6 من کلام حقم و قایم به ذات قوت جان جان و یاقوت زکات

7 نور خورشیدم فتاده بر شما لیک از خورشید ناگشته جدا

8 نک منم ینبوع آن آب حیات تا رهانم عاشقان را از ممات

9 گر چنان گند آزتان ننگیختی جرعه‌ای بر گورتان حق ریختی

10 نه بگیرم گفت و پند آن حکیم دل نگردانم بهر طعنی سقیم