ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت از حافظ شیرازی غزل 91

1 ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت جانم بسوختی و به دل دوست دارمت

2 تا دامنِ کفن نکشم زیرِ پایِ خاک باور مکن که دست ز دامن بدارمت

3 محرابِ ابرویت بنما تا سحرگهی دستِ دعا برآرم و در گردن آرمت

4 گر بایدم شدن سویِ هاروتِ بابلی صد گونه جادویی بکنم تا بیارمت

5 خواهم که پیش میرمت ای بی‌وفا طبیب بیمار باز پرس که در انتظارمت

6 صد جوی آب بسته‌ام از دیده بر کنار بر بویِ تخمِ مِهر که در دل بکارمت

7 خونم بریخت وز غمِ عشقم خلاص داد مِنّت پذیرِ غمزهٔ خنجر گذارمت

8 می‌گریم و مرادم از این سیلِ اشک‌بار تخمِ محبّت است که در دل بکارمت

9 بارم ده از کرم سویِ خود تا به سوزِ دل در پای دم‌به‌دم گهر از دیده بارمت

10 حافظ شراب و شاهد و رندی نه وضعِ توست فِی‌الجمله می‌کنیّ و فرومی‌گذارمت