نیند طالب می عاشقان که از سحاب اصفهانی غزل 119

1 نیند طالب می عاشقان که خوردستند زجام عشق شرابی که تا ابد مستند

2 به روی مدعی آن در که سالها بستم به حرف مدعی آخر به روی ما بستند

3 به فیض عشق در آغاز عاشقی دانم هزار نکته که اهل جهان ندانستند

4 چه گونه وصل میسر شود که میل بتان بود به سیم و زر و عاشقان تهیدستند

5 به پیش اهل خرد صعب تر بگویم چیست ز نیستی کسان اینکه ناکسان هستند

6 اگر غم تو به مردن رود زدل بیرون خوش آن کسان که بمردند و از غمت رستند

7 دگر (سحاب) زجور بتان چه اندیشم که کرده اند به ما آنچه می توانستند