نوروز که سیل در کمر می‌گردد از سعدی شیرازی رباعی 32

1 جوانی سر از رای مادر بتافت دل دردمندش به آذر بتافت

2 چو بیچاره شد پیشش آورد مهد که ای سست مهر فراموش عهد

1 حاکم ظالم به سنان قلم دزدی بی‌تیر و کمان می‌کند

2 گله ما را گله از گرگ نیست این همه بیداد شبان می‌کند

1 خوش است عمر دریغا که جاودانی نیست پس اعتماد بر این پنج روز فانی نیست

2 درخت قد صنوبر خرام انسان را مدام رونق نوباوهٔ جوانی نیست

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت