کنون که می‌دمد از بوستان از حافظ شیرازی غزل 79

1 کنون که می‌دمد از بوستان نسیمِ بهشت من و شرابِ فرح بخش و یارِ حورسرشت

2 گدا چرا نزند لافِ سلطنت امروز؟ که خیمه سایهٔ ابر است و بزمگه لبِ کِشت

3 چمن حکایتِ اردیبهشت می‌گوید نه عاقل است که نسیه خرید و نقد بِهِشت

4 به می عمارتِ دل کن که این جهانِ خراب بر آن سر است که از خاکِ ما بسازد خشت

5 وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد چو شمع صومعه افروزی از چراغِ کنشت

6 مَکُن به نامه سیاهی مَلامَتِ منِ مست که آگه است که تقدیر بر سرش چه نوشت؟

7 قدم دریغ مدار از جنازهٔ حافظ که گر چه غرقِ گناه است می‌رود به بهشت