1 نیست با حسنت مجال‌گفتگو آیینه را سرمه می‌ریزد نگاهت درگلو آیینه را

2 غیر جوهر در تماشای خط نو رسته‌ات می‌کند صد آرزو دردل نموآیینه را

3 خاتم فولاد را از رنگ‌گل بندد نگین آنکه با آن جلوه سازد روبروآیینه را

4 صورت حالم پریشانتر ز جوش جوهر است یادگیسوی‌که‌کرد آشفته‌گو آیینه را؟

5 گرچنین شرمت نگه را محومژگان می‌کند رفته رفته می‌برد جوهرفروآیینه را

6 تارسدداغی به‌کف صدشعله‌می‌بایدگداخت یافت اسکندر به چندین جستجوآیینه را

7 درتپشگاه تمنا بی‌کمالی نیست صبر عرض جوهرشد شکست‌آرزوآیینه را

8 دل اگر در جهدکوشد مفت احرام صفاست هم به قدرصیقل است آب وضوآیینه را

9 حسن و قبح ماست اینجا باعث رد و قبول ورنه یک‌چشم است بر زشت ونکو آیینه‌را

10 راحت دل‌خواهی از عرض‌کمال آزاد باش تا ز جوهر نشکنی در دیده مو آیینه را

11 صورت بی‌معنی هستی ندارد امتحان عکس‌گل نظاره‌کن اما مبو آیینه را

12 صافی دل هم‌گریبان چاکی رازست و بس کو هجوم زنگ تاگردد رفوآیینه را

13 ای بسا دل‌کزتحیر خاک بر سرکرده است کجا خاکستری یابی بجوآیینه را

14 خاکساریهاست بیدل رونق اهل صفا می‌کند خاکستر افزون آبرو آیینه را