نداند آنکه درآورد دوستان از پای از سعدی مفرد 66

1 وقتی دل سودایی می‌رفت به بستان‌ها بی خویشتنم کردی بوی گل و ریحان‌ها

2 گه نعره زدی بلبل گه جامه دریدی گل با یاد تو افتادم از یاد برفت آن‌ها

1 بتا هلاک شود دوست در محبت دوست که زندگانی او در هلاک بودن اوست

2 مرا جفا و وفای تو پیش یک سان است که هر چه دوست پسندد به جای دوست نکوست

1 چه روی است آن که پیش کاروان است مگر شمعی به دست ساروان است

2 سلیمان است گویی در عماری که بر باد صبا تختش روان است

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت