1 نشد آیینه‌ کیفیت ما ظاهر آرایی نهان ماندیم چون معنی به چندین لفظ پیدایی

2 به غفلت ساخت دل تا وارهید از غیرت امکان چه‌ها می‌سوخت این آیینه‌ گر می‌داشت بینایی

3 مزاج عافیت یکسر شکست آماده است اینجا همه‌ گر سنگ باشد نیست بی‌اندوه مینایی

4 بلد عشق است از سر منزل مجنون چه می‌پرسی که اینجا خانه‌ها چون دیدهٔ آهوست صحرایی

5 خیال زندگی پختن دماغ هرزه می‌خواهد همه ‌گر دل شود آیینه‌ات آن به که ننمایی

6 علف خواری نباید سر کشد از حکم‌ گردونت که دوش از بار اگر دزدی به زیر چوب می‌آیی

7 ز ننگ اعتبار پوچ هستی بر نمی‌آید عدم‌ کرد از ترحم پیکر ما را هیولایی

8 نوایی از صدف‌ گل می‌کند کای غافل از قسمت لب خشکی که ما داریم دربایی‌ست دریایی

9 به خاموشی مباش از نالهٔ بی‌رنگ دل غافل نفس چندین نیستان ریشه دارد از لب نایی

10 به خواب ناز هم زان چشم جادو می‌کشد قامت به انداز بلندیهای مژگان فتنه بالایی

11 نهان می‌دارد از شرم تکلم لعل خاموشش چو بند نیشکر در بوس هم ذوق شکرخایی

12 هلال اوج قدر از وضع تسلیم تو می‌بالد فلک فرشی‌ گر از خود یک خم ابرو فرود آیی

13 ندانم با که می‌باید درین ویرانه جوشیدن به هرمحفل‌که ره بردم چو شمعم سوخت تنهایی

14 هوای دامن او گر نباشد شهپر همت که بر می‌دارد از مشت غبارم ناتوانایی

15 چه سان از سستی طالع ز پا افتاده‌ام بیدل که تمثال ضعیفم را کند آیینه دیبایی