نه هر که چهره برافروخت از حافظ شیرازی غزل 177

1 نه هر که چهره برافروخت دلبری داند نه هر که آینه سازد سِکندری داند

2 نه هر که طَرْفِ کُلَه کج نهاد و تُند نشست کلاه داری و آیینِ سروری داند

3 تو بندگی چو گدایان به شرطِ مزد مکن که دوست خود روشِ بنده پروری داند

4 غلامِ همتِ آن رندِ عافیت سوزم که در گداصفتی کیمیاگری داند

5 وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند

6 بباختم دلِ دیوانه و ندانستم که آدمی بچه‌ای، شیوهٔ پری داند

7 هزار نکتهٔ باریکتر ز مو این جاست نه هر که سر بتراشد قلندری داند

8 مدارِ نقطهٔ بینش ز خالِ توست مرا که قدرِ گوهرِ یک دانه جوهری داند

9 به قَدّ و چهره هر آنکس که شاهِ خوبان شد جهان بگیرد اگر دادگستری داند

10 ز شعرِ دلکَشِ حافظ کسی بُوَد آگاه که لطفِ طبع و سخن گفتن دری داند