نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
1 نه هر که چهره برافروخت دلبری داند نه هر که آینه سازد سِکندری داند
2 نه هر که طَرْفِ کُلَه کج نهاد و تُند نشست کلاه داری و آیینِ سروری داند
3 تو بندگی چو گدایان به شرطِ مزد مکن که دوست خود روشِ بنده پروری داند
4 غلامِ همتِ آن رندِ عافیت سوزم که در گداصفتی کیمیاگری داند
5 وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند
6 بباختم دلِ دیوانه و ندانستم که آدمی بچه‌ای، شیوهٔ پری داند
7 هزار نکتهٔ باریکتر ز مو این جاست نه هر که سر بتراشد قلندری داند
8 مدارِ نقطهٔ بینش ز خالِ توست مرا که قدرِ گوهرِ یک دانه جوهری داند
9 به قَدّ و چهره هر آنکس که شاهِ خوبان شد جهان بگیرد اگر دادگستری داند
10 ز شعرِ دلکَشِ حافظ کسی بُوَد آگاه که لطفِ طبع و سخن گفتن دری داند
معنی شعر:
از کبر و غرور، نخوت و خودپسندی بدبینی و آزمندی زیاده طلبی و زیاده خواهی جداً احتراز کن. هدف وسیله را توجیه نمی.کند منصف باش خدا را در نظر بگیر و در زندگی همیشه حق را رعایت کن