1 نه هرکه مرد ازو در جهان اثر ماند ز صد چراغ یکی زنده تا سحر ماند

2 ز بس که خون شهیدان ز خاک می‌جوشد نشان پای در آن کو به چشم تر ماند

3 بَدم به گل که چو دل‌های بی‌غمان شاد است خوشم به می که به خونابه جگر ماند

4 ز ضعف تن شده‌ام آنچنان که افغانم درون سینه به مرغ شکسته پر ماند

5 کسی که جانب گلشن رود به گل‌چیدن چو گل به ناله مرغان باغ، درماند