نوشم ز بس چو باده، ز پیمانه، از قدسی مشهدی غزل 449

1 نوشم ز بس چو باده، ز پیمانه، دوستی جوشد چو خونم از دل دیوانه، دوستی

2 این دلخوشی بسم، که ز من در طریق عشق آموختند بلبل و پروانه، دوستی

3 گر دوستی طلب کنی، از من طلب که کرد نسبت درست با من دیوانه، دوستی

4 قدسی ترحم است بر آن ساده‌لوح، کو جوید ز دل شکیب و ز جانانه، دوستی