نوبهار آمد که بوی از بابافغانی شیرازی غزل 202

1 نوبهار آمد که بوی گل جهان را خوش کند جرعه نوشان را شقایق نعل در آتش کند

2 خرم آن شاهد که نوشد جرعه ی بیغش بناز عاشق دلخسته از نظاره ی او غش کند

3 لاله خون ریزان، گل آتشبار و سوسن ده زبان مرغ سرگردان ازینها با که خاطر خوش کند

4 چشم و دل گردد زمین و آسمان، چون ماه من جلوه بر تخت روان و ناز بر ابرش کند

5 آهوان را چشم و مرغان را نظر مانده به راه تا کی این ترک شکاری دست در ترکش کند

6 شمه یی طاقت نیارد گر بود صبح و شفق آنچه بر دل جام صاف و ساقی مهوش کند

7 بلبل طبع فغانی در گلستان نظر بهر تسخیر گلی این نغمهٔ دلکش کند