1 نوبهارآمدو بشکفت بیکبار جهان بر سر افکندزمین هر چه گهر داشت نهان

2 تاز خواب خوش بگشاد گل سوری شم لاله سرخ ببندد همی از خنده دهان

3 پرنیانها و پرندست کشیده همه باغ عاشقان گاه بر این سایه دوان گاه بر آن

4 اندر آن هفته که بگذشت جهان پیر نمود وندر این هفته جوانست کران تابه کران

5 من شنیدم که به ایام جوان پیر شود نشنیدم که به یک هفته شود پیر جوان

6 من نگویم که می سرخ حلالست و مباح گر بودورنه من این لفظ نیارم به زبان

7 گویم ار هرگز خواهی خوری امروز بخور که دگر باره بدین روز رسیدن نتوان

8 خیز تا بر گل نو کوزگکی باده خوریم پیش تا از گل ما کوزه کند دست زمان