. . . از واعظ قزوینی دیوان اشعار 172

1 زان لعل لب سخن شده رنگین ز بس مرا در سینه چون خراش نماید نفس مرا

2 صید غزال فرصتم از دست رفت، حیف! طول امل کشیده چو سگ در مرس مرا!

1 عینک شود چو شیشه دل عقل پیر را بیند به یک قماش پلاس و حریر را

2 کشتی نشین فقر در این بحر فتنه خیز نیکو گرفته دامن موج حصیر را

1 ریش سازد ز نزاکت گل رخسار ترا گر خلد خار به پا طالب دیدار ترا

2 فرصت چشم گشودن به نگاهی ندهد کس چو حیرت نکشد غیرت رخسار ترا