هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد از سعدی شیرازی غزل 187

1 هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد وین طبع که من دارم با عقل نیامیزد

2 آن کس که دلی دارد آراسته معنی گر هر دو جهان باشد در پای یکی ریزد

3 گر سیل عقاب آید شوریده نیندیشد ور تیر بلا بارد دیوانه نپرهیزد

4 آخر نه منم تنها در بادیه سودا عشق لب شیرینت بس شور برانگیزد

5 بی بخت چه فن سازم تا برخورم از وصلت بی‌مایه زبون باشد هر چند که بستیزد

6 فضل است اگرم خوانی عدل است اگرم رانی قدر تو نداند آن کز زجر تو بگریزد

7 تا دل به تو پیوستم راه همه دربستم جایی که تو بنشینی بس فتنه که برخیزد

8 سعدی نظر از رویت کوته نکند هرگز ور روی بگردانی در دامنت آویزد