در تکلم از ندامت هیچ‌کس از بیدل دهلوی غزل 785

1 به مهر مادرگیتی مکش رنج امید اینجا که خونها می‌خورد تا شیر می‌گردد سفید اینجا

2 مقیم نارسایی باش پیش از خاک گردیدن که‌سعی هردوعالم چون عرق خواهد چکید اینجا

1 عبرتی‌کوتا لب از هذیان به هم دوزد مرا موج این‌گوهر نمی‌دانم چه پهلو زد مرا

2 عمرها شد آتشم افسرده است ما نفس خنده‌ها بسیارکردیم‌گریه آموزد مرا

1 خط آوردی و ننوشتی برات مطلب ما را به خودکردی دراز آخر زبان دود دلها را

2 هوایت نکهت‌گل راکند داغ دل‌گلشن تمنایت نگه در دیده خون سازد تماشا را

1 در عالمی‌که با خود رنگی نبود ما را بودیم هرچه بودیم او وانمود ما را

2 مرآت معنی ما چون سایه داشت زنگی خورشید التفاتش از ما زدود ما را