بی‌رنج، زین پیاله از پروین اعتصامی قطعه‌ 170

1 عدسی وقت پختن، از ماشی روی پیچید و گفت این چه کسی است

2 ماش خندید و گفت غره مشو زانکه چون من فزون و چون تو بسی است

1 سوخت اوراق دل از اخگر پنداری چند ماند خاکستری از دفتر و طوماری چند

2 روح زان کاسته گردید و تن افزونی خواست که نکردیم حساب کم و بسیاری چند

1 بالماس میزد چکش زرگری بهر لحظه میجست از آن اخگری

2 بنالید الماس کای تیره رای ز بیداد تو، چند نالم چو نای