هر قدر زلف تو ای سلسله از شاطرعباس صبوحی دوبیتی‌ 4

1 نیست او را سر موئی سر سودائی ما کار شد سخت، مگر بخت کند یاری ما

2 تا به آهوی ختن، نسبت چشمت دادند شهره گردید به هر شهر، خطا کاری ما

1 گرهی از خم آن زلف چلیپا وا شد هرکجا بود، دل گمشده‌ای پیدا شد

2 گر به آهوی ختا، نسبت چشمت دادیم گنه از جانب او نیست، خطا از ما شد

1 روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است آری! افطار رطب در رمضان مستحب است

2 روز ماه رمضان، زلف میفشان که فقیه بخورد روزهٔ خود را به گمانش که شب است