هیچ نپذیری چون از کسایی مروزی دیوان اشعار 4

1 خدای عرش جهان را چنین نهاد نهاد که گاه مردم ازو شادمان و گه ناشاد

2 مباش غمگین یک لفظ یاد گیر لطیف شگفت و کوته ، لیکن قوی و با بنیاد

1 باد صبا درآمد فردوس گشت صحرا آراست بوستان را نیسان به فرش دیبا

2 آمد نسیم ِ سنبل با مشک و با قرنفُل آورد نامهٔ گل باد صبا به صهبا

1 ای عمر خویش کرده به بیهودگی یله خشنود بندگان و خداوند با گله

2 ای خویشتن به جامهٔ نیکو فریفته وندر زیان همیشه تو را بانگ و مشغله