هرگزم چون لاله دل بی داغ از قدسی مشهدی غزل 239

1 هرگزم چون لاله دل بی داغ ته بر ته مباد تا بود غم، در دلم آسودگی را ره مباد!

2 دل گریبانگیر وصل و دیده محروم از نگاه جامه نیک‌اختری بر قد کس کوته مباد!

3 هرکه را بینم به او همراه، می‌میرم ز رشک سایه هم یا رب به آن سرو سهی همره مباد!

4 من ز آب تیغ، عمر جاودانی یافتم یا رب از ذوق شراب عشق، خضر آگه مباد!

5 هرکه با من بود، روز طالعش گردید شب تیره‌بختم، هیچ‌کس را پهلوی من ره مباد!

6 دور ازو پرسند یارانم که قدسی حال چیست بزم، بی شمع و چراغ و آسمان بی مه مباد!