نه همین دام و نه دانه از اسیر شهرستانی غزل 170

1 نه همین دام و نه دانه بسیار است در هوا آشیانه بسیار است

2 لب خاموش و خلق بدنامند گفتگو پر بهانه بسیار است

3 راستیها به کیش پیر جنون یک کمان را دو خانه بسیار است

4 خون خود ریختن مروت نیست خلق را هم بهانه بسیار است