1 نازنین شوریده میشد ناگهی بود هم سرما و هم گل در رهی

2 آن یکی گفتش که گل بگرفت راه خویش را بر خیز کفشی ژنده خواه

3 گفت چون پا را کنم کفشی طلب خاصه اندر زیر میگیرند شب

4 تا که در شخص تو میماند دلت هرگز آن دولت نیاید حاصلت

5 چون بجای دل رسی بی دل مدام گردد این دولت ترا حاصل مدام