1 به نرسی چنین گفت یک روز شاه کز ایدر برو با نگین و کلاه

2 خراسان ترا دادم آباد کن دل زیردستان به ما شاد کن

3 نگر تا نباشی به جز دادگر میاویز چنگ اندرین رهگذر

4 پدر کرد بیداد و پیچد ازان چو مردی برهنه ز باد خزان

5 بفرمود تا خلعتش ساختند گرانمایه گنجی بپرداختند

6 بدو گفت یزدان پناه تو باد سر تخت خورشید گاه تو باد

7 به رفتن دو هفته درنگ آمدش تن‌آسان خراسان به چنگ آمدش

8 چو نرسی بشد هفته‌ای برگذشت دل شاه ز اندیشه پردخته گشت

9 بفرمود تا موبد موبدان برفت و بیاورد چندی ردان

10 بدو گفت شد کار قیصر دراز رسولش همی دیر یابد جواز

11 چه مردست و اندر خرد تا کجاست که دارد روان از خرد پشت راست

12 بدو گفت موبد انوشه بدی جهاندار و با فره ایزدی

13 یکی مرد پیرست با رای و شرم سخن گفتنش چرب و آواز نرم

14 کسی کش فلاطون به دست اوستاد خردمند و بادانش و بانژاد

15 یکی برمنش بود کامد ز روم کنون خیره گشت اندرین مرز و بوم

16 بپژمرد چون لاله در ماه دی تنش خشک و رخساره همرنگ نی

17 همه کهترانش به کردار میش که روز شکارش سگ آید به پیش

18 به کندی و تندی بما ننگرید وزین مرز کس را به کس نشمرید

19 به موبد چنین گفت بهرام گور که یزدان دهد فر و دیهیم و زور

20 مرا گر جهاندار پیروز کرد شب تیره بر بخت من روز کرد

21 یکی قیصر روم و قیصر نژاد فریدون ورا تاج بر سر نهاد

22 بزرگست وز سلم دارد نژاد ز شاهان فزون‌تر به رسم و به داد

23 کنون مردمی کرد و فرزانگی چو خاقان نیامد به دیوانگی

24 ورا پیش خوانیم هنگام بار سخن تا چه گوید که آید به کار

25 وزان پس به خوبی فرستمش باز ز مردم نیم در جهان بی‌نیاز

26 یکی رزم جوید سپاه آورد دگر بزم و زرین کلاه آورد

27 مرا ارج ایشان بباید شناخت بزرگ آنک با نامداران بساخت

28 برو آفرین کرد موبد به مهر که شادان بدی تا بگردد سپهر