1 باز نرگس را گلستان صاحب افسر کند شاخ گل منبر نهد بلبل خطابت سر کند

2 غنچه گردد سبز مغفر سبزه زنگاری قبا روز عرض آمد که هرکس برد خود دربر کند

3 از گل مستان بروید تاک می شوریده وار لاله خونین ز خاک کشتگان سر برکند

4 حسن گل برقی به بستان افکند کز تاب آن بلبل شوریده را همرنگ خاکستر کند

5 جلوه شورانگیز باشد هر که آید در سماع باده عطرآمیز گردد هرکه در ساغر کند

6 ترسم از مخموری ساقی که هنگام صبوح صبح را گم از فروغ لاله احمر کند

7 بر تن رنجور سودایی وزد باد بهار استخوان را مومیایی مغز را عنبر کند

8 صبحدم دامن گشاید حله عطرآگین شود از گل اخگر برفروزد غنچه را مجمر کند

9 سنبل اسرار می روید که از راز زمین هرچه گوید ابر در گوش زمین باور کند

10 در روانی گوییا طبع «نظیری » شد چنان کانچه آید در ضمیرش ثبت در دفتر کند