عاشقان نالان چو نای و عشق همچون نای زن از مولانا غزل 1936

1 عاشقان نالان چو نای و عشق همچون نای زن تا چه‌ها در می دمد این عشق در سرنای تن

2 هست این سر ناپدید و هست سرنایی نهان از می لب‌هاش باری مست شد سرنای من

3 گاه سرنا می نوازد گاه سرنا می گزد آه از این سرنایی شیرین نوای نی شکن

4 شمع و شاهد روی او و نقل و باده لعل او ای ز لعلش مست گشته هم حسن هم بوالحسن

5 بوحسن گو بوالحسن را کو ز بویش مست شد وان حسن از بو گذشت و قند دارد در دهن

6 آسمان چون خرقه رقصان است و صوفی ناپدید ای مسلمانان که دیده‌ست خرقه رقصان بی‌بدن

7 خرقه رقصان از تن است و جسم رقصان است ز جان گردن جان را ببسته عشق جانان در رسن

8 ای دل مخمور گویی باده‌ات گیرا نبود باده گیرای او وانگه کسی با خویشتن