رسید یار و ز من بر سر عتاب از قدسی مشهدی غزل 108

1 آنکه در هر چین زلفش صدمه کنعان گم است چون توانم گفتنش کآنجا مرا هم جان گم است

2 کعبه گویا شد بنا در روزگار بخت ما ورنه چون در تیرگی چون چشمه حیوان گم است؟

1 بی تو شب تا روز چون شمعم به چشم تر گذشت اشک دامانم گرفت و آتشم از سر گذشت

2 بر سر راهش ندارم لذتی از انتظار یار پنداری که امروز از ره دیگر گذشت

1 چند باشد دل ز وصل دل‌ربایی بی‌نصیب چند باشد گوشم از آواز پایی بی‌نصیب

2 رخ مپوش از من گهِ نظّاره این عیب است عیب کز سر خوان کریم آید گدایی بی‌نصیب